طعم خوراک برخی از مواد غذایی طبیعی برای جوجه ها نسبتاً نامناسب هستند زیرا خوش طعم نیستند. به عنوان مثال، جوجه ها در مقایسه با جیره های مشابه حاوی ذرت زرد از رژیم های غذایی سرشار از جو، چاودار یا گندم سیاه اجتناب می کنند.
آنها همچنین تمایل دارند از رژیم های غذایی حاوی مواد غیرعادی مانند پروتئین های تک سلولی، ضایعات فرآوری میوه، گیاهان دریایی و غیره در مقایسه با رژیم های غذایی مربوطه که مواد مغذی اولیه را از مواد خوراک طبیعی تامین می کنند، اجتناب کنند.
حتی با دان مرغ 1401 که بسیار خوش‌خوراک شناخته شده‌اند، باز هم ممکن است فاکتورهای فسادی وجود داشته باشد که به دلیل ترشی بودن چربی‌ها، قالب‌گیری قندها و پوسیدگی پروتئین‌ها، به ویژه زمانی که خوراک پس از مدت‌زمان نگهداری طولانی استفاده می‌شود، بر طعم‌دهی تأثیر منفی بگذارد. بدتر شدن این مواد مغذی مهم باعث ایجاد طعم و بو می شود که توسط پرندگان قابل قبول نیست، که نشان دهنده یک عامل کلیدی در عملکرد ضعیف خوراک است.
مشکلات طعم نیز ممکن است در خوراک های تازه تولید شده وجود داشته باشد. در بسیاری از موارد، تولید طعم یکنواخت بالا در دسته های مختلف خوراک بدون مواد کمک کننده غیرممکن است.
این به دلیل محصولات فرعی متفاوت، شرایط مختلف خاک و محصول، و فرآیندهای تولید متفاوت است. افزودنی های خوراک مورد استفاده در دسته های مختلف نیز ممکن است به تغییر طعم کمک کنند. به عنوان مثال، چربی ها ممکن است از گریس های حیوانی غیرقابل خوراکی با ناخالصی های مختلف و خلأهای آلاینده خوراک تهیه شوند.
به همین ترتیب، مواد معدنی و ویتامین‌ها ممکن است در پیش مخلوط‌هایی که دارای حامل‌ها و پایه‌های بد طعم هستند، ارائه شوند، که همه این عوامل باعث ایجاد تغییرات «شوک مزه» در مصرف خوراک می‌شوند.
افزودن طعم‌های خوراکی در چنین مواردی به جلوگیری از گرسنگی در جوجه‌های بسیار جوان کمک می‌کند و به نگه داشتن جوجه‌ها تا زمانی که به تدریج مصرف خوراکی‌هایی را که در ابتدا از آن اجتناب می‌کردند افزایش دهند، کمک می‌کند. همچنین، خوراکی که از طریق افزودن طعم‌ها خوش‌طعم‌تر می‌شود، راحت‌تر از خوراک کمتر خوش‌خوراک هضم می‌شود و در نتیجه راندمان تبدیل بیشتری خواهد داشت.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.